I czekoladowo, i jesiennie, i piknikowo

Pierwszy czekoladownik jesienny powstał z okazji 80-tych urodzin Cioci i Wujka. Miało być bez prezentów, ale stwierdziłam, że taki mały załącznik do życzeń nie zalicza się do kategorii podarunków. Choć nie wiem do jakiej rośliny należy ten listek i owocki, to tak mi się spodobały, że zostały szybko wyhaftowane (czas gonił!).

 

 

 

Drugi motyw, owoców dzikiej róży, wyszywałam już spokojniej - do urodzin mojej starszej Chrześniaczki zostało jeszcze parę dni.

 

 

 

W środku ulubiony cytat o czekoladzie.

 

 

I jeszcze oba czekoladowniki razem, choć nie na jednym zdjęciu.

 

 

Nie pamiętam tak pięknego i ciepłego października. Wczoraj jadłam, późne, bo późne, ale śniadanie w ogrodzie. Dzisiejsze popołudnie spędziłam na świeżym powietrzu w towarzystwie Rodziny i Przyjaciół. Część ekipy udzielała się sportowo, część plotkowała. Żeby uzupełnić zapasy sił, sięgaliśmy do skromnego koszyka piknikowego, przygotowanego naprędce przed południem.

 

Przekąski wytrawne to resztki wczorajszej tarty porowo-jabłkowej, przekąski słodkie - ciasteczka owsiano-jabłkowe. Żeby było bardziej jesiennie, zapakowane w torebeczki z motywami jesiennych liści. Mają one walor edukacyjny, gdyż przed otwarciem należy rozpoznać, z jakiego drzewa listek pochodzi.

 

 

Ciasteczka upiekłam z tego, co miałam pod ręką. Do szklanki musu jabłkowego dodałam 1 jajko i 3 łyżki oliwy, a w drugiej misce wymieszałam niecałą szklankę płatków owsianych górskich, szklankę owsiano-orkiszowych płatków błyskawicznych, resztkę mielonych orzechów laskowych i płatków migdałowych (po niecałe dwie łyżki), ok. 6 łyżek posiekanych orzechów włoskich, pół tabliczki gorzkiej czekolady, trochę suszonej żurawiny i ok. 3 łyżki cukru trzcinowego. Wszystko połączyłam. Wilgotnymi rękami formowałam niewielkie placuszki i układałam na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Piekłam ok. 1/2 godziny w temperaturze 190 stopni. Wyszło mi 17 ciasteczek - trochę mało, więc w przyszłym tygodniu muszę koniecznie upiec kolejną turę.

 

 

A ten cudny żołędziowy aniołek przyfrunął do mnie zza ściany. Sąsiad jednego zrobił dla swojej wnuczki, drugi dostał się mnie. Oczy mi się do niego śmieją :)

Wielobarwne, jesienne pozdrowienia :)