Czas wakacji to także chwile na nadrabianie zaległości towarzyskich. Krótka, bo niespodziewana rozmowa ze spotkaną podczas spaceru koleżanką zakończona obietnicą wspólnego wyjścia na Pilates. Kino i kawa z inną, dawno niewidzianą koleżanką. Niedzielna, południowa kawa ze znajomymi, a w perspektywie jeszcze dzisiaj comiesięczny leśny spacer z przyjaciółką z liceum. To są dobre chwile.
Wakacyjne pozdrowienia :)
W latach 50-tych XX w. miasto, w którym mieszkam od strony południowo-zachodniej kończyło się tzw. "ptasią" dzielnicą willową. Wszystkie nazwy ulic pochodziły tu od nazw ptaków. Jaskółcza, Skowrończa, Drozdów, Ziębia, a przy nich przedwojenne wille otoczone dużymi ogrodami.
 |
| źródło zdjęcia: https://fotopolska.eu/Gliwice/u11810,ul_Jaskolcza.html?f=321166-foto |
 |
| źródło zdjęcia: https://fotopolska.eu/Gliwice/b4771,Jaskolcza_30.html?f=13596-foto |
W latach 60-tych zaczęło powstawać tam nowoczesne, typowo socjalistyczne osiedle z wielkiej płyty, które nazwano Sikornik. Ulicom konsekwentnie nadawano ptasie nazwy: Czapli, Kokoszki, Pliszki, Derkacza, Mewy, Bekasa...
źródło zdjęcia: https://dziennikzachodni.pl/gliwice-w-latach-70-sikornik-sprzed-lat-spacer-po-rynku-zobacz-archiwalne-zdjecia/ga/1024949/zd/2495561
Z dzieciństwa pamiętam spacery główną alejką Sikornika, a z okresu nastoletniego kilka wycieczek rowerowych na Wilcze Doły. Jako nauczycielka organizowałam dla uczniów piesze wypraw na te tereny. Lasek nad Wójtowianką awansował na Las Stumilowy, w którym szukaliśmy pułapek na słonie i dołków z piaskiem dla Maleństwa. Parę lat temu Stumilowy Las zaczęto wycinać, gdyż miała tamtędy przechodzić zachodnia obwodnica Gliwic. Tymczasem Sikornik się rozrastał, na okolicznych polach powstawały nowe ulice, a przy nich nowoczesne domy jedno- i wielorodzinne.
 |
| źródło zdjęcia: https://fotopolska.eu/Gliwice/b420558,Biegusa_74.html?f=2194613-foto |
Zaczęto myśleć o zagospodarowaniu Wilczych Dołów w sposób, który zapobiegałby powodziom, na wypadek gdyby Wójtowianka niebezpiecznie wezbrała (były takie sytuacje). Nie obyło się bez protestów, gdyż obszar ten był ostoją wielu gatunków ptaków i zwierząt. Ostatecznie jakieś dwa lata temu większość drzew została wycięta, a na ogrodzonym terenie zaczęły się intensywne prace ziemne. Obserwowałam je z daleka podczas spacerów z kijkami nordic walking. Na początku tego roku prace zakończono i pod koniec lutego, w piękną, słoneczną, przedwiosenną niedzielę pierwszy raz można było przespacerować się nowo powstałymi alejkami. Wtedy to do głowy przyszedł mi pomysł, by w czasie wakacji raz w tygodniu odbyć poranny spacer i zjeść śniadanie w plenerze, czytając jakąś książkę. Wtedy też powstała pierwsza część tego wpisu.
W miniony poniedziałek, kiedy to nie musiałam jeszcze iść do szkoły (tak nie pomyliłam się, "jeszcze" nie "już" - do 12 lipca mamy dyżury i przynajmniej na kilka godzin dziennie muszę wpaść do pracy), wstałam raniutko, szybko przygotowałam śniadanie inspirując się jednym z lunchboxów z książki Malwiny Bareły, spakowałam je do pudełka i z kijkami ruszyłam w drogę.
Słońce chowało się na chmurami, było dość chłodno, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Około ósmej byłam na miejscu i spędziłam miłą godzinkę kończąc "Effi Briest", podjadając twarożek z pomidorami i popijając kawę ze specjalnie kupionego na tę okazję zgrabnego kubka termicznego.
Wracałam już w słońcu ciesząc się, że pierwsze śniadanie w plenerze zaliczone. W przyszłym tygodniu poniedziałek mam zajęty, ale mam nadzieję, że znajdę przynajmniej jeden wolny poranek na kolejny spacer.
Wakacyjne pozdrowienia :)
Z dziką różą kojarzy mi się od razu tatrzański wiersz Kasprowicza i mimo, że moja różyczka nie jest pąsowa nie mogę go nie zamieścić. Jest dość długi, więc dziś tylko pierwsza jego część
W
ciemnosmreczyńskich skał zwaliska,
Gdzie
pawiookie drzemią stawy,
Krzak dzikiej
róży pąs swój krwawy
Na plamy
szarych złomów ciska.
Bokiem się
piętrzy turnia śliska,
Kosodrzewiny
wężowiska
Skronie do
zimnej tuli ściany,
Jakby się
lękał tchnienia burzy.
Cisza… O
liście wiatr nie trąca,
A tylko limba
próchniejąca
Spoczywa obok
krzaku róży.
Czerwcowe pozdrowienia :)
Zakończenie roku szkolnego - wyczekane, wytęsknione. Rozmowy, podziękowania, życzliwość. To były dobre chwile.
Wakacyjne pozdrowienia :)
Ostatnie dni przed zakończeniem roku szkolnego jak zwykle są bardzo intensywne. W codziennym pośpiechu trzeba się mocno postarać, by znaleźć dobre chwile. Do takich zaliczają się rozmowy z dobrymi ludźmi. T. mieszka na drugim końcu Polski, więc kontakt mamy głównie telefoniczny. Od ostatniej rozmowy minęło dość sporo czasu, tym bardziej miło było ją usłyszeć. To były dobre chwile. Na zdjęciu anioł, którego dostałam od niej w upominku. Stoi na stoliku nocnym i codziennie kieruje moje myśli w stronę Olsztyna.
Niedzielne pozdrowienia :)
